La Vida Nocturna

(Waarschuwing: als je in bent over een heel lang verhaal over dingen die mij heel erg interesseren maar voor anderen misschien niet zo interessant zijn.)

Jongens en meisjes, dames en heren,

Kom ik erachter dat ik jullie nog helemaal niks heb berteld over het uitgaansleven in Cusco! En dat terwijl dat zo´n belangrijk onderdeel is van la vida Cusqueña.
Jullie moeten weten dat Cusco een ontzettend artistieke en culturele stad is. Naar zeggen de culturele hoofdstad van Zuid-Amerika, daar het de kern van het machtige Inca-empirium was, die aan honderd jaar genoeg had om talloze ruines en een enorm cultureel erfgoed achter te laten. Een erfgoed dat nog springlevend is in heel Peru, met name in Cusco, waar de meeste mestizo´s (indianen) een enorme voorvadertrots in hun harten dragen. Zo ook onze lievelingsband in Cusco, ´Amaru Pumac Kuntur´, heeel origineel (...) vernoemd naar de 3 meest belangrijke heilige dieren in Incareligie: serpent, puma en condor. Deze band hebben met name mijn vriendin Eda en ik sinds onze eerste avond dat we hen zagen met toenemende frequentie bezocht. Mijn laatste keer was afgelopen dinsdag, in onze favoriete club, Ukuku´s, en het was een droeve gebeurtenis, daar het waarschijnlijk onze laatste keer ooit was dat we ze zagen (ik ben nu aan mijn reismaand begonnen).
We hebben ze in totaal zes keer gezien, en wat ze zo anders maakte dan alle andere muziekgroepen die in elk cafe opduiken, was hun gedrevenheid. Elk optreden begonnen ze met een heilig vuur op het podium, daarna zeepten ze zich in met de rook en een of ander superpoeder, en vervolgens gingen ze volledig op in hun muziek. Hun muziek is dan ook niet zomaar muziek maar een spirituele zoektocht naar de banden met hun voorouders en de natuur, zodat er occasionally spirituele kreten voorbij kwamen als: ´¡El condor, zzzoef!´

De groep bestaat ook niet uit vaste leden, het is een verband van sprituele broeders met indianenkleren, wijde pupillen en een eindeloze gespreksstof over ´magische´ planten. Alles wat cool, leuk of boeiend is, is ´¡Hallucinante!´ en een keer toen ik een gesprek aanknoopte met de zanger en meesterspacekees, Chakira, heb ik een half uur lang zijn monoloog over zijn ´plantes hallucinantes´ moeten aanhoren voor ik een gaatje vond om me te kunnen excuseren. Hoe het ook zij, doordat ze er zo in op gingen, was hun muziek wel heel, heel erg goed, en elke avond was één groot feest. Ze hadden panfluiten, quena´s (Peruviaanse fluit), djembés, didgeridoos, kromme spacedidgeridoos waarbij elk geluid een enorme stoot van heel hun romp vereiste, rammelschelpen, fluitjes van condorbot, noem maar op. Ik kan jullie niet vertellen hoe aanstekelijk hun enthousiasme was, en hoe we met zijn allen hebben gedanst op die muziek. Ik kan het jullie wel laten horen, want ik heb hun cd :)

Na al onze bezoeken ben ik ook flink bekend geraakt met alle leden, stuk voor stuk heel interessante figuren. Er was om te beginnen Chakira, die heel veel over planten wist... en daar houdt het ook wel weer op. Je kon altijd een gesprek met hem aanknopen, maar je kon nooit vermijden dat het gesprek eindigde in een ode aan de Heilige Plant, Ayahuasca (hallucinerende plant nummer 1). Dan was er Sachi, één van de geweldigste muzikanten, die de hele avond op zijn djembé zat te trommelen met gesloten ogen en ritmische oerkreten (die precies leken op Max´ gegil als hij op een feestje op een bank is geeindigd, voor hen die weten wat ik bedoel). Hij werd ook wel de meester van San Pedro genoemd (hallucinerende plant nummer 2). Er was José, een fluitist die altijd een mondmicrofoontje voor zijn neus had waardoor hij op Mickey Mouse leek, en Hugo, nog een fluitist, en onverbeterlijke Latino-Amerikaan. Ik ben één avond heel (heel erg) dronken met hem geworden waarna ik met hem aan een tafel belandde met een liter bier en een gesprek over de belangrijke zaken in het leven. Moet een mooi gezicht zijn geweest, ik aan tafel met een indiaan met lange zwarte haren, een kleurige poncho en beiden een absurd grote kroes bier in de hand. Het gesprek eindigde natuurlijk in een stroom van complimenten aan mijn adres, en verhalen als ´Chica especiale...´, ´Hele week aan je gedacht...´. En dan is het prachtige dat Eda een week later aan dezelfde tafel zit, met dezelfde Hugo, dezelfde kroes bier, en , ´t is toch niet te geloven, blijkt hij ook al een week aan háár te denken.
Ten slotte waren er nog Tilin en Juan Manuel, twee jongens die in een winkel werkte die magische stenen, zelfgemaakte sieraden en harembroeken verkocht, die bevriend waren met de groep - pardon, hun spirituele broeders waren - en bij bijna elk concert heel overtuigend dansten.
Met deze mensen en een paar andere raakte ik op den duur vrij goed bevriend, en het was heel leuk om ze op straat tegen te komen en hartelijk begroet te worden, want dan voelde ik me al echt ingeburgerd.
Terecht, want Eda en ik, enthousiastelingen, hebben Amaru Pumac Kuntur heel wat goeds gebracht. Bijna al onze vrienden hebben hun cd gekocht en één avond hebben we op 5 man o.i.d. na de hele talenschool naar Ukuku´s gekregen, dertig man op zijn minst.

Maar los van de band heeft Cusco een geweldige uitgaansscene. Om terug te komen op de artisticiteit (?) van Cusco: alle cafés, barretjes, clubs en restaurants, met name in de wijk San Blas waar ontelbaar veel artiesten wonen, zijn versierd met waanzinnige kleuren en muurschilderingen, met maskers aan de muren, of automobiles aan het plafond, enorme zitzakken, bedenk het maar. Er is een café waar iedereen bij binnenkomst een enorme hoed moet uitkiezen en de rest van de avond op moet houden (heb ik misschien al verteld). Daarnaast heb je nog alle toeristenslubs als ´Mythology´ en ´Inka Team´, en één van de leukste dingen is dat niet alleen de jongelingen uitgaan. Geregeld duiken er oudere stelletjes op die dan een avondje gaan salsa-en op Amerikaanse dance-muziek van twee zomers geleden.

Oh! Dit wordt een lange blog want ik heb jullie nog niet verteld over ons Episch Halloweenfeest. Eda en ik waren op een avond aan het brainstormen over wat het beste Halloweenkostuum zou zijn in Cusco. We wilden van alles zijn: Puma´s, cavia´s, het liefst lama´s, maar dat was te moeilijk. En opeens zag ik het licht: Pachamama!! Dat is Moeder Aarde, de belangrijkste Godheid, naast Inti (Zon), in de Incacultuur. Hoe ga je verkleed als Pachamama? Ik had gezien in de musea dat Pachamama altijd werd afgebeeld als een berg met een vrouwenhoofd, om de aarde uit te beelden, dus zo. Ik zou dus als de mythische berg-vorm van Pachamama gaan, en Eda als de meer letterlijke versie, zoals die werd bezongen door Amaru Pumac Kuntur, ´Madre de Cosmos´, dat is, áls alles zou uitpakken zoals wij het in ons hoofd hadden. Dus de dagen naar vrijdag 30 november toe, de dag dat we ons feest hadden gepland, heb ik me op de voorbereidingen van mijn kostuum gestort. Met mijn vriendin Marijn kocht ik ijzerdraad, om het frame van een berg te maken, waarover we een beschilderde doek zouden hangen. IJzerdraad echter bleek niet stug genoeg om in zijn goede vorm te blijven, maar toen vonden we plastic latten (voor de lengte), en, briljant, een grote hoelahoep. Maar toen ik het frame in elkaar had geknutseld zag het er alles behalve spectaculair uit. DAT kwam toen we een lap stof hadden gekocht en ik begon met de tekening. Ik had een goed voorbeeld gevonden op internet, en daar nog verder dingen aan toegevoegd of veranderd, en die in het groot overgenomen op mijn lap. En toen we begonnen het te schilderen bleken de verf en ik een team vanuit de hemel. Er kwam een levensechte lama uit het doek te voorschijn, er ontsprong een rivier en een echte indiaan verrees. Het resultaat was echt waar perfect en de foto´s over de avond zeggen genoeg. Ik ben zo blij dat het Eda en mij is gelukt dat feest op poten te zetten en dat iedereen veel enthousiaster dan verwacht meedeed en zich verkleedde. Een persoonlijk vonkje aan deze Perureis die zovelen ondernemen maar die MIJN reis extra speciaal maakte.

Voor hen met facebook, hier zijn de foto´s: http://www.facebook.com/home.php?#/album.php?aid=2140321&id=26304075&ref=mf

Voor de anderen, ze komen eraan.