Salkantay - Macchu Pichu

Ik heb de Salkantaytrek overleefd. Op 14 november vertrok ik voor een vijf dagen lange trektocht over de ´Abra del Salkantay´ (de Salkantaypas) en door het regenwoud naar Zuid-Amerika´s archeologische hotspot; Macchu Pichu. Na een uitgebreide mailuitwisseling tussen mij en papa, die mij wilde klaarstomen voor deze tocht en wat besef bijbrengen met alpinistische tips, stond ik zaterdagochtend enigszins nerveus op, om 4:00 uur, om de bus op te wachten die mij vanuit mijn comfortabele hostel naar mijn avontuur zou brengen. Aangezien we meteen onze tweede dag al naar ons hoogste punt zouden stijgen, de pas van 4.600 meter en ik verder ook niet zo goed wist wat te verwachten, behalve dat het met of zonder slecht weer zwaarder kon worden dan ik oorspronkelijk had aangenomen, was ik van plan de eerste 2 dagen heel rustig aan te doen om in te lopen. Maar toen we vanuit Mollepata onze eerste stappen zetten, merten we dat onze gids er als een idioot vandoor rende zonder achterom te kijken of te wachten. Dat ergerde me vreselijk, want hij mocht aan dat tempo gewend zijn, maar wij schamele toeristen waren niet ingelopen, en sommigen waren nog niet eens geacclimatiseerd. Maar ja, we moesten wel achter hem aan marcheren, want wij kenden de weg niet. Ik sprak hem er in ons eerste uur op aan, want ik wilde mezelf niet op de eerste dag niet stuk lopen, maar het wilde niet baten.
Dus toen we aan het eind van onze eerste dag (6 uur, 20 km) bij het eerste kamp aankwamen, gelegen op de hoogvalkte onder ijstoppen, kon ik nauwelijks meer lopen, het leek alsof de gewrichten in mijn rechterheup sterker waren aangedraaid, want ik kon mijn been bijna niet meer omhoog krijgen. Daar zat ik dus mooi mee, een blessure op de eerste dag. Daar moest ik morgen de pas mee beklimmen..

We gingen slapen maar 2 uur later werd ik wakker en merkte dat mijn grootste nachtmerrie waarheid was geworden: ik had ijsvoeten. Het vocht uit de aarde kwam dwars door het grondzeil van onze tent, trok dwars door onze matrassen en door mijn slaapzak. Zo werden mijn voeten vochtig en toen was het gedaan. De rest van de nacht werd ik elke 2 uur wakker van de vrieskou in mijn voeten, en elke keer besteedde ik een half uur tot een uur om ze warm te krijgen. Ik gebruikte sokken, mijn handdoek en uiteindelijk zelfs mijn reddingsdeken, maar niets hielp. Hoe lang ook wreef, kneep en sloeg, mijn voeten werden geen graad warmer. Er is niets waar ik banger voor ben bij kamperen in de kou.

Na die vreselijke nacht begonnen we ´s ochtends aan de klim van onze zwaarste dag (9 uur, 21 km), maar mijn been was niets beter en al snel raakte ik ver achter op de rest. Maar ondanks mijn strompeltempo en mijn pijnlijke been zag ik hoe waanzinnig mooi de omgeving was. Het miezerde, en veel mensen zouden balen van de hoeveelheid regen die tijdens onze tocht met ons meereisde, maar de regen en de mist paste zo prachtig bij de sfeer, bij het karakter van de gure bergen. We stegen van gras en rotsen naar ijs en rotsen, naar sneeuw en ijs, en ik hou zo van de bergen. Koud en nat kwamen we bij de pas aan, en daar bevond ik mijn op 4600 meter, bijna zo hoog als de Mont Blanc. We stonden midden in het heilig land van de apu´s, de heilige bergen, die door de Inca´s werden vereerd als levende wezens met enorme vitale kracht. Voor ons zagen we de voet van de Salkantay, voordat die in de mist verdween. Niemand heeft ooit de berg beklommen, op een paar toeristen na die door lawines op de onderste steile hellingen nooit zijn teruggekeerd. Ver weg konden we het razen horen van de lawines, die de Salkantay zijn naam gaven: ´wild hoofd´ in Quechua.

We lieten de eeuwige sneeuw achter ons en daalden af in een lange vallei, waar we de natuur zagen veranderen. Van sneeuw en rotsen naar gras en rotsen, naar gras en struiken van 1 soort, naar meer verschillende en hogere vegetatie, en dwars door de dichte wolken heen zaten we plotseling in het regenwoud, met zijn oneindig vele soorten bomen, struiken, planten. Bamboe, lianen, ruines van verlaten dorpjes. Bulderende rivieren in de diepte van het groen. We kampeerden op een gras veld met een waanzinnig uitzicht op drie valleien met meer groen dan je je voor kunt stellen.

Maar waar regenwoud is, zijn muskieten en na de kou was dit de vijand. Aan het einde van de derde dag (6 uur, 16 km) bezochten we de hot springs van het jungledorp Santa Teresa, en daar kregen ze me te pakken. De volgende dag kon ik nauwelijks vooruitkomen door de jeuk op mijn benen, 36 bulten links, 27 rechts. De muskieten in het regenwoud zijn 10 x venijniger dan waar ook en ze trekken zich van geen muggenspray op de wereld iets aan, of je moet je huid verschroeien met tenminste 50% deet.
Deze laatste twee dagen waren monsterlijk, want door het vele lopen en gebrek aan rust van mijn banen kwam er zo veel druk te staan op de muggenbulten, dat ze keihard werden en pijn deden bij elke stap, tot ik op het laatst bang was bij iedere stap dat er iets in mijn been zou exploderen. Daarnaast voelde ik de jeuk meer dan wat ook op mijn lichaam, en jeuk is één van de vreselijkste dingen op de wereld.

De vijfde ochtend stonden we als eersten op het busstation van Aguas Calientes, het dorpje onder Macchu Pichu. Ik was zenuwachtig in de rij voordat Macchu Pichu open zou gaan, want dit is dus de highlight van ieders Perureis. Dit is dat wat je niet mag missen. Dit is de trots van het land. De poorten gingen open en als een van de eerste dertig man drentelde ik naar binnen. De vroege ochtendnevel gaf het Incadorp iets mystieks. De ligging was ongelooflijk: geisoleerd boven op deze regenwoudberg met gapende groene diepte aan alle kanten om ons heen. En aan de andere kant van het rivierdal staken ongelooflijk spitse groene bergen omhoog, met bijna verticale wanden.
Maar het was zo anders dan verwacht. Je ziet altijd dezelfde foto van Macchu Pichu en dat uitzicht zag ik niet. Het had een minder groots gevoel dan verwacht, het was kleiner dan verwacht. Het was heel, heel anders, zo anders dat ik niet echt het gevoel dat ik IN MACCHU PICHU was geweest na afloop. Ook al hebben we er 8 1/2 uur rondgehangen, geposeerd met lama´s, Waynu Pichu, de hoge berg op de achtergrond van de foto´s beklommen en de nevel weg zien trekken tot de zon hoog boven ons Macchu Pichu helemaal blootlegde.

Maar goed, ik heb de stempel in mijn paspoort, ik heb foto´s om het te bewijzen en de muggenbulten als aandenken. Een slopende, maar hele mooie trek. Maar ik ga nooit meer naar een plaats met zulke muggen.