Viaje Inicidado

Vanochtend in alle vroegte, toen alles nog stil was, werd ik wakker van een vogeltje, dat een liedje zong dat ik nog nooit had gehoord. Het klonk me als een liedje over een nieuw begin: zelfs de beesten zijn hier anders.

Aan de transatlantica gister leek geen einde te komen. Ik zat in zo´n monsterlijk groot vliegtuig, met als compaan Jony de Boliviaan, tegen wie ik na een paar blikken op mijn Spaanse lesjes van thuis vol goede moed was begonnen met een impulsief ´¿Como te llamas?´. De rest van de reis heb ik verwoed geprobeerd zijn Spaans te volgen, een vreselijk uitputtende bezigheid. Maar ik kon niet voorkomen dat ik al zijn grappen finaal heb gemist en na een kwartier worstelen in mijn hoofd opeens bedacht dat het uberhaupt een grap was geweest.

Bienvenidos al Lima, eindelijk. En na een half uur toch wel een beetje knijpen komt ook mijn bagage opdagen en kan het avontuur beginnen. Opgehaald. ´¿Habla Español? Espere... una momenta... agui... por favor.´ Gekke plek om me te laten wachten: daar sta ik dan, om 18.30 ´s nachts (dat was 1.30 voor mij) plompverloren midden tussen de beruchte neptaxichauffeurs waar ik zoveel over heb gelezen, die boldly en onbeschaamd mensen aan de overkant roepen, wenken en zelfs met fluitjes aan hun hiel proberen te krijgen. En ook de latente politieman die zo nu en dan met een ongeinteresseerde blik de taxischooiers wegwuift, kijkt een beetje corrupt uit zijn ogen. Yep, I´m really here. Ik ben er nog maar een paar minuten en nu al herken ik het Lima uit de films en reisgidsen en spoken in mijn hoofd die ik veilig thuis op mijn bankje aan de andere kant van de wereld heb ingekeken. Drie maanden jezus, nou daar gaat ie dan.

Wat een verademing. Na 17 uur vlieg te hebben getogen en me proberen te redden in mijn sputterSpaans kan ik de hartelijkheid en het bekwame Engels achter de balie in Hostal Mami Panchita wel gebruiken. En mijn hart maakt een sprongetje als ik wel 5 Nederlandse gasten (de enige hier tot nu toe) die heerlijk onverhulde taal van ons hoor spreken. Nooit gedacht dat ik zo blij zou zijn met landgenoten op mijn solitaire avontuur op het andere halfrond. Ik was toe aan een gesprek, met elke willekeurige Nederlander, over het weer of over de zin van het leven, maar in ieder geval zonder horten of storten. Maar voor mij was het al voorbij tweeën, en ik smachtte naar een douche, hoe kleverig het kraanwater hier ook mocht zijn. Dus onder het genot van al die bekende taalklanken op de patio waar mijn kamer nummer 4 aan grenst heb ik genoten van mijn kleverige, doch warme (goddank) douche, de handdoek en het zeepje van het huis, tandenpoetsen met bronwater - dat een beetje naar chloor smaakt - wc-papier in de prullenbak gooien en mijn heerlijk, schone, verse bed. In Peru.