Cocathee en Incalijken

Reeds sinds enige dagen resideer ik in het huis van la familia Marin, in de stad van Cusco, navel van de aarde, eens het bruisende epicentrum van de expansiegolven van de machtige Inca´s. Mijn familie bestaat uit Oscar (vader), Sar(it)a (moeder), die mij altijd ´hija´, ´hijita´ of ´mi amor´ noemt, Caterine (dochter, 19) en Anita (huishoudster, 20). Madelin, een Duitse van 29, verblijft voor de derde keer bij de familie. Drie jaar geleden kwam ze hier voor het eerst, met hetzelfde programma als ik, en sindsdien is ze al 2 keer teruggekomen bij de familie en dit keer blijft ze misschien wel een jaar. Dat zegt wel wat over hoe lief ze hier zijn. Als ik ´s ochtends na het ontbijt Sara tegenkom, is het van ´¡Hola hijita! ¿Como estas?´ En dan neemt ze me weer mee terug naar de keuken om me een boterham met ham te voeren. Perlita is de hond zonder rabiës, dus ik heb toch nog een zoogdier gevonden dat ik mag aaien, neem het me maar niet kwalijk. En dan is er ook nog Clodi, de 15-jarige papegaai, die geregeld hysterische aanvallen krijgt waarin hij een kwartier aaneen zijn eigen naam begint te schreeuwen. Ik heb een eigen kamer met, Margot en Simone, TWEE bedden, waar ik om de zoveel dagen tussen wissel. Ons huis staat op een stuk land dat ong. zes keer groter is dan de grondoppervlakte van het huis, maar dat voornamelijk bestaat uit droog gras, en heuveltjes met zand en troep. Als het niet aan hun cultuur ligt, komt dat omdat ze naast het huis nu een tweede gebouw aan het construeren zijn dat in de nabije toekomst als een soort studentenhostal moet gaan fungeren. Maar het is de bedoeling dat de studenten hierin ook hun ouders mogen meenemen, want Sara en Oscar vinden het zielig dat als er uitheemse studenten naar Cusco komen en hun ouders meenemen (??), die ouders in een apart hotel moeten. Entonces, het eerste studenten+oudershostal waar ik ooit van heb gehoord is op komst. Verder hebben Sara en Oscar een travel agency aan het Plaza de Armas, en Sara is al 10 keer naar Machu Picchu geweest.

Dan nu mijn eerste indrukken van het huidige Cusco: in de binnenstad is het een drukte en smeerboel van belang, er zijn veel auto´s, maar 90% hiervan zijn taxi´s; heel erg veel taxi´s. Verder zijn er bedelaars en zo vreselijk veel winkeltjes met Incaspullen dat ik na mijn derde koopdag heb besloten even rustig aan te doen, want dreigde alweer uit de hand te lopen. Al kosten Incaspullen hier bijna niks... Verder verkopen ze hier de meest uiteenlopende zaken op straat: van kanten lapjes en skistokken, tot archiefmappen en opblaaspinguins, tot dingen waarvan je eigenlijk niet weet wat het zijn. Ze hebben hier op straat ook karretjes waarin ze onderin kwartels houden, en bovenin hun eitjes verkopen. De politieagenten hier lopen statig over de stoepen en beginnen soms zonder duidelijke aanleiding op hun fluitjes te blazen, waarbij ze vergenoegd en autoritair rondkijken. En behalve de cocathee tegen de hoogteziekte (waarvan ik de eerste drie dagen een halve liter per dag dronk) worden bijna alle dranken in Peru gemaakt van een zwart soort maïs. Het openbaar vervoer hier is prachtig: je gaat op een willekeurige plek langs de weg staan waar je bus langskomt, steekt je hand uit als je bus verschijnt, en probeert je daarna tussen de mensen in te wurmen. Als er geen zitplaatsen meer zijn, wat snel gebeurt aangezien de bussen hier geen bussen maar minivans zijn, van die bestelwagens met achterin 13 zitplaatsen, betekent het dat je minstens 10 minuten tegen het plafond gebogen moet staan, wat soms eng is als je niet veel houvast hebt, omdat de busjes hier met 80 km/u langs de andere busjes en taxi´s scheuren. Maar gelukkig kost een busreis hier maar 12 eurocent.

Ik heb al twee lesdagen aan de Spaanse school achter de rug, die zich bevindt aan Calle Suecia, de straat allicht waarover 500 geleden de laatste Inca, Manco Capac, met zijn mannen naar het fort Saqsaywamán vluchtte om aldaar de Spaanse conquistadors bijna te verslaan. Maar uiteindelijk wisten de 50 Spaanse cavaleristen de duizenden inheemse indianen te vermorzelen, die niets tegen de paardentanks konden beginnen. Saqsaywamán is Quechua voor ´verzadigde condor´, omdat na de slag bij Saqsaywamán de grond bezaait was met indianenlijken. En als aandenken aan die ramp staan er nu zes condors op de Cusqueniaanse vlag. Het is speciaal te bedenken dat dit soort geschiedenissen zich onder mijn voeten hebben afgespeeld. De Spaanse lessen verlopen overigens goed. Volgende week ga ik een week Spaans volgen in Taray, een dorp ergens in de Sacred Valley. Tot nu toe tot hier.