Pigs on roofs & Llamas on fire

Ik ben terug in Cusco van een veelbewogen week in een dorpje ergens in het gat van Peru, wat lang niet zo uitgestorven bleek als gedacht. Afgelopen week studeerde ik met 15 medestudenten in Taray, een gehuchtje in de Sacred Valley, de vallei waar in de oude Incatijd al het voedsel vandaan kwam. Dat was waarschijnlijk ook de verklaring voor de vreemde lijnen op elke heuvel en berg op onze heenreis naar Taray: blijkbaar hadden de Inca´s zo´n beetje élke berg in de Sacred Valley gecultiveerd om er hun crops te kweken. Het zag er ongelooflijk indrukwekkend uit, want er waren een héleboel bergen.
Bij aankomst strookte Taray´s uiterlijk met onze verwachtingen: een paar huizen en een kerk, maar we hadden niet gedacht dat we de hele eerste nacht niet zouden kunnen slapen vanwege bombardementen en fanfaremuziek. De volgende dag bleek het hele dorp midden in een megavolksfeest te zitten, de viering van Señor de Agonias. Daar kwamen we pas goed achter toen ik die middag met drie meisjes de omgeving wilde gaan ontdekken. We hadden het dorp bijna verlaten toen we opeens met zijn vieren door een oud vrouwtje een poort in werden geduwd en op een achterplaats met aarde terechtkwamen waar het hele dorp bijeen zat, en Cusqueña-bier aan het drinken was. We kregen ook een Cusqueña in de hand gedrukt door de burgemeester van Taray en zo eindigden we in het dorpsfeest van Taray. Die avond ging ik naar het Plaza de Armas omdat ik had gehoord dat ze ter afsluiting van hun feest een neplama zouden verbranden. Dat is er helaas nooit van gekomen, en dus besloten ik en Eda twee dagen later, toen we een bonfire-avond zouden hebben, zelf een alpaca te maken en die te verbranden. We doopten de dag: El dia de Señor Llama, een heel goed gekozen dag omdat juist toen de Peruviaanse lente begon, en we hebben een prachtige alpaca gemaakt, van hout, watten en wc-rollen, die na mijn offerpreek (¡in het Spaans!) heel goed brandde. Verder heb ik voor het eerst alpaca gegeten, wat me heel goed beviel, en hebben we ons Spaans geoefend met Manu Chao (makkelijk: niveau 1), Buena Vista Social Club (niveau 2) en de Gypsy Kings (onmogelijk: niveau 3+). Ons huis in Taray was geweldig: ik deelde mijn kamer met 4 anderen, heel gezellig en onze badkamer had een echt perkje met aarde en planten. We hadden een woonkamer en eetkamer, meer slaapkamers, een hele grote mooie tuin met verschillende niveau´s, planten met kleuren, 3 witte tuinkonijnen, een houten partytent met strooien dak met hangmatten, een pingpong- en pooltafel eronder en ook nog een prachtig zwembad (zij het zonder water). Bijna alle daken in het platteland hebben twee of meer varkentjes erop, waar we de betekenis maar niet van konden raden. Uiteindelijk was onze theorie dat het spaarvarkens waren en dat hoe meer varkens je op je dak had, hoe rijker je was. Maar gister in het Museum de Arte Popular in Cusco bleken het geen varkens maar stieren: Toritos de Pucará wel te verstaan, die aan het einde van de bouw van het huis op het dak worden gezet voor buena suerte: goed geluk. Dat brengt mij op het vertellen van mijn Boleto Turistico, dat je in hier Cusco en omstreken nodig hebben om een aantal museums en bijna alle ruines in te mogen. Je hebt 10 dagen om zoveel mogelijk van de 16 plaatsen te bezoeken, want daarna expired je boleto. Dus, donderdag ben ik begonnen met de ruines van Pisac, ongelooflijk gaaf: vier nederzettingen op de top van een berg voor resp. textielmakerij, dierenopslag, belangrijke adel en ten slotte sterke mannen die op de terassen op de bergflanken waar ik eerder over vertelde moesten werken. Zaterdag was onze Tarayweek afgelopen en ben ik met 3 vrienden naar Ollantaytambo gegaan, de nederzetting waar de laatste Inca, Manco Inca, na zijn nederlaag in Saqsaywamán (zie vorig verslag) de Spaanse conquistadors verpletterend heeft verslagen, omdat hij door de landen onder Ollantaytambo te laten overstromen, de paarden (het sterkste wapen van de Spaansen) onder zich weg kon wassen. Later kwamen de conquistadors terug met vier keer zoveel artillerie en moest die arme Manco Inca naar de jungle vluchten. Ook toen ik zondag, een dag later, in Saqsaywamán was, moest de hele tijd aan Manco Inca denken. Wat moet hij zich vervelend hebben gevoeld in Saqsaywamán, vanwaar hij kon uitkijken op Cusco, zijn ingenomen stad waar de Spanjaarden ondertussen bezig waren kerken op Incatempels te bouwen. Verder was ik in nog 5 andere ruines, waar niet zoveel over te vertellen valt, omdat het na de zoveelste oude steen toch wel een beetje veel van hetzelfde wordt, wat Nina, een hilarische Canadese, zo treffend het ´walls-and-a-view´syndrome noemde. Maar Manco Inca-anekdotes blijven leuk, en ik heb er een prachtige ´Stef as Manco, the last Inca´-fotoshoot in Saqsaywamán aan over gehouden.

Het is wel weer wennen, terug in het chaotische en lawaaiige Cusco, want ik heb mijn hart verloren aan het stille, persoonlijke Taray en nabijgelegen Pisac, waar ze de beroemdste artisan market hebben :D Ik heb er heel veel moois gekocht.