Ode aan de Altiplano

Nu ik heb besloten eerder naar huis te komen (1 dec i.p.v. 6), omdat ik voor deze reis klaar ben met Peru, zal ik jullie over nog een laatste ding vertellen: mijnliefste plek alhier.

Van het weinige in El Perú dat ik tot nu toe heb gezien, was de verstilde, verlaten sfeer van de altiplano het allermooist. Het uitzicht is er weids en de bergen zijn er ruig. Ze hebben de meest waanzinnige kleuren: van geel en bruin tot rood en paars en als de zon ondergaat, komen de kleuren tot leven, gaan de kuddes met hun herders over de karmozijnen heuvelruggen naar huis.
Als je er bent waan je je alleen op de wereld. Alleen jij in je volgepakte toeristenbus en de hoogvlakte van Peru. Het enige wat er groeit zijn de stugge graspollen, die als een plaag zich uitzwermen over deze wonderlijke, wilde verlatenheid, zijn velden en glooiende heuvels, en de altiplano zijn gele baard geven. De wind komt hier helemaal naartoe gereisd om uit te blazen in trillende rust. De mensen die hier wonen dwalen elke dag over deze weidse, ontheemde wereld en het is dat zij deze plek kennen, want de altiplano is mensenschuw en houdt van zijn eigen stilte. Als het niet was voor de grote, gladde snelweg die dwars erdoorheen ons wereldreizigers van de ene toeristische trekpleister naar de andere liet vervoeren, zou er voor de herders hier niets meer dan dit bestaan. Dan zouden zij hier hun dagen slijten, bescheiden en tevreden. Honderden meters verheven boven de wereld achter de bergenring waar zij geen weet van hadden. In deze dorre, prachtig mooie kom zouden zij hun lama´s hoeden.